سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

 به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران؛ پیمان شفیعی در روز جهانی بیابان زدایی با بیان اینکه میزان  105هزار هکتار از اراضی ملی استان تهران  شامل اراضی بیابانی بوده  و  فاقد پوشش گیاهی می باشد اظهار داشت:  پدیده ناخواسته گرد و غبار  در  اراضی بیابانی  استان واقع  در  شهرتان های ملارد ، ورامین ، پاکدشت، شهریار و پیشوا سلامت شهروندان تهرانی و جوامع محلی را مورد تهدید قرار داده  و از طرفی براساس مطالعات بروز رسانی مناطق تحت تاثیر و کانون بحرانی فرسایش بادی کشور در سال 1398 تهیه شده توسط سازمان منابع طبیعی  و  آبخیزداری کشور ، سطوح بیابانی استان تهران افزایش و  برابر  143 هزار و 529   هکتار اعلام گردید.

شفیعی با اشاره به اینکه عوامل ایجاد پدیده گرد و غبار و آلودگی هوا در استان تهران طبیعی و انسانی می باشد بیان کرد: اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران به جهت جلوگیری از افزایش اراضی بیابانی و کاهش اراضی بیابانی موجود اقداماتی را انجام داده است.

وی ادامه داد:  این اقدامات در راستای تعهدات و مبادله موافقتنامه های ملی و استانی از دهه 40 تا هم اکنون شامل  حدود 22 هزار هکتار از عرصه های بیابانی (معادل 21  درصد  عرصه های بیابانی)  به تفکیک  شهرستان ملارد (12 هزارهکتار) و شهرستان ورامین (10 هزار هکتار) برابر طرحهای مصوب عملیات بیابان زدایی و تثبیت شن های روان می باشد که حدود 50  درصد  اقدامات صورت گرفته در مناطق کانونهای بحرانی بوده است.

      وی در انتها افزود: دستاوردها و نتایج اقدامات انجام شده دارای ابعاد زیست محیطی مانند؛ افزایش تنوع و غنای پوشش گیاهی منطقه، افزایش تولید و عملکرد گونه های گیاهی، جلوگیری از فرسایش بادی،کاهش شدت گرد و غبارهای موجود در منطقه، افزایش ذخیره سفره های آب های زیرزمینی،کاهش میزان بیماری و مرگ و میر ناشی از انتشار ریزگردها، جلوگیری از وقوع سیل و متعاقب آن هدر رفت خاک، مقابله با بیابان‌زایی، ترسیب کربن اتمسفری و جلوگیری از وقوع پدیده گرمایش جهانی، ایجاد پناهگاهحیات وحش و غنی شدن فون منطقه، تلطیف هوا و افزایش میزان اکسیژن تولید شده و  ابعاد اقتصادی اجتماعیمانند:کمک به مدیریت پایدار و استفاده عاقلانه از منابع طبیعی، سازماندهیو بالا بردن ظرفیت مردم از طریق آموزش و توانمندسازی جوامع محلی برای انجام کار مشارکتی، ایجاد معیشت پایدار و در آمدزایی، مشارکت در بهبود دسترسی به خدمات، احیاء اراضی مرتعی تخریب یافته، جلوگیری از مهاجرت روستائیان به شهرها، زمینه توسعه فضای کسب وکار و ایجاد مشاغل جایگزین می باشد.